در سالهای مختلفی که مشغول کار پرستاری هستم و از همان اوائل ورودم به سیستم درمان همواره نگاهم به اطرافم عمیق بوده و در این سالها تجربیات بسیاری و آموزه های گرانبهایی داشته ام.

 

اما سختترین و دردناکترین چیزی که آموخته ام عادت بد تمامی کسانی است که در سیستم پرستاری کار می کنند. اصولا این افراد به سختی و با تمام توان کار می کنند و اغلب معتقدم بهترین زنان دنیا و صبورترین شان والبته بهترین همسران دنیا پرستاران هستند.

 

هر گز اعتراض کردن را یاد نگرفته اند و ندیده ام به چیزی اعتراض کنند. در این سالها شاهد بوده ام که در بخشها همکاران واحد خدمات، منشیهای گرامی ، کمک بهیاران و .... همه و همه به امور خارج از وظیفه شان اعتراض می کنند و ...... همان امور را هم اغلب پرستاران بدون اعتراض می پذیرند و انجام می دهند.

 

کتمان نمی کنم که در برخی برهه ها و در زمان فوریتها اشکال ندارد که کار ها را نگذاریم بر زمین بماند اما .....

 

بدتر از این عادت به انجام هر کاری که گفته می شود ، عادت بد ما این است که یاد گرفته ایم برای هر چیزی که به نفعمان است هلمان بدهند.

 

می بینیم که حقمان خورده می شود، کارهای اضافه بر دوش مان می گذارند و ... می بینیم که برخی همکاران انجام نمی دهند ولی ما بیشترمان انجامش می دهیم.

 

حتی برای گرفتن حقمان بدون اینکه قبلا کاری کرده باشیم مدام می گوییم نمی شود! چیزی درست نمی شود!1

 

قطعا تا زمانیکه ما بدون هیچ چشمداشت و اعتراضی هر کاری که در بخشها و واحدها بر زمین می ماند انجام می دهیم چیزی درست نمی شود.

 

نمی دانم چرا ما اینقدر از مسایلی که به حقوقمان مرتبط است گریزانیم.

 

در سایتها و وبلاگها و فیس بوک و توئیتر و .... ساعتها قدم میزنیم و با دوستان گپ می زنیم و ....

 

اما حاضر نیستیم در سایتهای صنفی حضور داشته باشیم. حاضر نیستیم به جای اشتراک گذاشتن جوک و ... مطالب صنفی و حق و حقوقمان را به اشتراک بگذاریم.

 

آگاهی زمینه ساز احقاق حقوق است،اما آیا برای آگاه شدن هم باید هلمان بدهند؟ در گروههای مجازی صنفی بیش از پنج هزرا نفر عهضو هستند ولی همین پنج هزار نفر هم حاضر نیستند در سایتهای صنفی حضور داشته باشند.

 

در این سایتها قطعا نکاتی گفته می شود که در محیط کار به کار می آید. از نکات صنفی تا نکات علمی....

 

باید بکوشیم و آگاه باشیم و با آگاهی حرکت کنیم.

 

بیایید تغییر رویه بدهیم / به جای اینکه منتظر باشیم مارا هل بدهند ، خودمان دیگران را روشن کنیم.

 

بیایید از امروز تصمیم بگیریم که یک پرستار باشیم. تصمیم بگیریم که به همکارانمان احترام بگذاریم. با همکارمان با لبخند مواجه شویم.

 

بیایید از امروز همدیگر را  پرستار.......... صدا کنیم.  با بیماران و مراجعین به عنوان یک پرستار برخورد کنیم.

 

از علم و دانشمان برای معرفی شغل خودمان استفاده کنیم. به کسانی که برای خطاب مان از لفظ آقا/خانم دکتر استفاده می کنند بگوییم: من پرستارم.

 

آموزش به بیمار و همراهش را با عنوان شغلی خودمان (پرستار) انجام دهیم. به مرردم بفهمانیم که ما هستیم که هوای عزیزشان را داریم. ما هستیم که مدافع حقوق عزیزانشان هستیم.

 

جوابگوی کوتاهیهای دیگران نباشیم. درست اطلاع رسانی کنیم و کوتاهیهای انجام شده را سرپوش نگذاریم.

 

در یک سیستم از خدمات گرفته تا پزشک همکاران ما هستند اما همکارترین همکارمان همان پرستار است.

 

وقتی بیمار شویم فقط اوست که هوایمان را دارد ومی تواند شیفتهایمان را پوشش دهد. وقتی سفر می رویم  و... هم همینطور.

 

باور کنیم که با احترام به خودمان و همکارمان و شغلمان است که می توانیم احترام دیگران را نیز جلب کنیم .

 

بیایید کمی هم به فکر خودمان باشیم .

 

 

وبلاگ پرستاران ایران - آقای محمود عمیدی